Sve do potkraj 19, pa čak i u 20 vijeku, u dijelu Homolja i Podunavlja u području Đerdapa, naseljenih vlaškim življem koje njeguje i čuva tradicionalnu narodnu religiju, u kultu mrtvih “otkopavanje pokojnika”.
“Otkopavanje” se posebno uobičavalo kad umre mlada osoba, devojka ili mladić. Četrdesetog dana poslije pogreba, rodbina pokojnika bi došla na groblje, otkopala bi grob i izvadila kovčeg. Obavljali su to u doba kada se Sunce rađa. Uspravili bi kovčeg ili sanduk, skidali poklopac i bijelom maramom prebrisali lice pokojnika. Potom bi mu lice okrenuli prema Suncu da ga obasjaju sunčevi zraci. Pošto bi Sunce “primilo” pokojnika, ponovo bi ga pokopali i tog dana bi porodica priredila sve pogrebne obrede kao da je prvi put sahranjen. On se odvija u najužem porodičnom krugu i zato se o njemu u javnosti veoma malo zna.
Koliko se zna, posljednji ritual ovakvog posvećenja Suncu, s ciljem da se pokojniku obezbijedi vječni život na onom svijetu, obavljen je devedesetih godina prošlog vijeka u selu Debeli Lug. Ovakvi običaji nisu strani ostataku svijeta, u Rumuniji npr. pokojnici se otkopavaju nakon sedme godine, na Madagaskaru svake godine, ovakvih običaja ima i u Indoneziji. (Pogledajte i: Indonežansko ostrvo Sulavesi: Tamo gdje smrt ne znači zbogom)
Tokom svojih terenskih istraživanja imao sam priliku da upoznam Milicu Kušljić koja živi danas sama u porodičnoj kući, a koja je otkopala svog sina devedesetih godina XX vijeka. Milica koja je krhkog zdravlja danas živi sama pošto joj je i muž preminuo. U sobičku gdje provodi vrijeme na zidovima se nalaze slike njenog pokojnog sina: fotografije iz njegovog života i – fotografije sa njegove sahrane. U njenoj kući mogu se opipati tuga i bol. Milica je jedan od rijetkih žena koja je “otkopala” svog sina da ga sunce dva puta obasja.
Milica koja je porijeklom iz Laznice, čula je od svojih da su nekada otkopavali pokojnike i ona je to isto učinila za svog sina. Istraživajući ovaj običaj saznao sam da se ovaj običaj praktikovao u selu Laznica tokom XIX vijeka ali da se u selu Gornjane praktikovao sve do 70–tih godina prošlog vijeka.
Miličin sin umro je u ranim dvadesetim godinama i tada je imao vjerenicu i dok je bio u vojsci, hitno je prebačen u Klinički centar Beograd i ubrzo nakon toga je preminuo, od galopirajuće leukemije.
Kada je preminuo, Milica je od kliničkog centra vezala crveni konac i nastavljala ga je putem, pošto Vlasi vjeruju da duša dolaza kući putem crvenog konca i da jedino tako može pronaći put do kuće. Pripremila je i rajsku svijeću, pošto se onaj svijet zamišlja kao hlad, bez vode, svijetla i sve što se namijeni na ovom svijetu dočekaće pokojnika i na onom.
Zbog velike žalosti za izgubljenim sinom Milica je tokom četrdesetodnevnog pomena ranom zorom otkopala svog sina da ga sunce još jednom ogrije. Vjeruje se da će tim činom otići pravo u Raj.
Milica je imala i VHS kasete sa sahrane svog sina, ali su joj neke televizijske ekipe uzele na prevaru, pod izgovorom da će joj material vratiti, međutim nikada joj nisu vraćene.
Milica i danas živi sama u selu Debeli lug, gdje je posećuje kćerka. Živi od prodaje cvijeća koje gaji u svom dvorištu.